Προσωπική ιστορία Η ιδέα του του ποδηλάτου που να κινείται σε ράγες του τραίνου γεννήθηκε 2005 με την κατάργηση της μετρικής γραμμής Αθ...
Προσωπική ιστορία
Η ιδέα του του ποδηλάτου που να κινείται σε ράγες του τραίνου
γεννήθηκε 2005 με την κατάργηση της μετρικής γραμμής Αθήνα-Κιάτο καθώς οι μεταφορές
των επιβατών πραγματοποιούνταν πλέον με την νέα χάραξη του Προαστιακού
σιδηρόδρομος Αθήνας. Ομολογώ πως τότε δεν μυούν ούτε ποδηλάτης ούτε είχα κάποια
ιδιαίτερη σχέση με το σιδηρόδρομο.
Μια μέρα ήθελα να ξαναδώ εκείνο το τοπίο της Κακιάς Σκάλας,
στο ύψος της παλιάς σιδηροδρομικής γραμμής, εκεί οπού κάποτε ο επιβάτης ένιωθε
σαν πουλί στον αέρα καθώς κοιτούσε από ψιλά την γαλάζια θάλασσά.
Το έρημο πια τοπίο πάρα την εγκατάλειψη και λεηλασία από
τους κλέφτες εξακολουθούσε να είναι όμορφο. Σταμάτησα για να ξεκουραστώ στη σκιά
ενός θαλασσιου πεύκου, δίπλα σε ένα πολυβολείο. Φανταστικά τους εργάτες που έχτιζαν
αυτά τα έργα σε μια ασπρόμαυρη παλιά ταινία. Οι θυσίες που έκαναν οι άνθρωποι εκείνες
τις εποχές πρέπει να ήταν τεράστιες.
Ανάμεσά στους εργάτες φανταστικά και τον εαυτό μου να συμμετέχει
στη κατασκευή πέτρινων γεφυρών. Ο ρόλος μου ήταν μικρός, αυτός του χαμάλη, που έφερνε
τις πέτρες. Οι κατασκευές από πετρά δεν χρειαζόταν να έχουν μπετό, καθώς η
έντεχνη τοποθέτηση από μάστορα τις συγκρατούσε από φθορά και αστάθεια. Φαντάστηκα
πως το δέρμα στις παλάμες μου να ήταν τόσο σκληρό, που μπορούσα να σβήσω τσιγάρο
πάνω του χωρίς να νιώθω πόνο.
Αν μπορούσα να μιλήσω σήμερα έστω με έναν από τους εργάτες, που κάποτε έχτιζε το παλιό σιδηρόδρομο θα μου έλεγε:
Αν μπορούσα να μιλήσω σήμερα έστω με έναν από τους εργάτες, που κάποτε έχτιζε το παλιό σιδηρόδρομο θα μου έλεγε:
Μην αφήσετε τις θυσίες μας να παν χαμένες. Έχουμε φτύσει το αίμα μας εδώ και εσείς το σπαταλάτε!
Τρία χρόνια μετρά ήρθα στο παλιό σταθμό του Ασπροπύργου ήρθα
για να μελετήσω την σιδηροτροχιά. Μέτραγα το εύρος το πάχος και τις καμπύλες
της μετρικής γραμμής. Ξαφνικά ένιωσα αυτή τη αμήχανη αίσθηση σαν αργό τρυπάνι πίσω
στη πλάτη μου. Γύρισα την πλάτη μου και είδα να με παρακολουθεί ένας γερός με τεραστία
αυτιά, βλέμμα αυστηρό με σατανικό χαμόγελο.
Μάλλον θα νόμιζε πως δεν ξέρω την ελληνική γλώσσα και για
αυτό μου μίλησε με νοήματα. Από τις χαρακτηριστικές κινήσεις των χεριών κατάλαβα
πως με ρώτησε τι κάνω εδώ και αν θέλω να τα κλέψω.
-Έχεις δει πολλούς κλέφτες μετάλλων που παν να κλέψουν με την πανάκριβη φωτογραφική μηχανή και laptop τους; του απάντησα εγώ.
Tελικά, όταν έσπασε ο πάγος, συζητήσαμε για διαφορά θέματα. O γέρος ήταν κάποτε εργαζόμενος στον
ΟΣΕ, δούλευε σε θέση του συντηρητή της γραμμής. Του εξήγησα πως θέλω να φτιάξω ποδήλατο
που κινείται πάνω σε ράγες.
-Να σου πω καλύτερα,
που έκλεισε η γραμμή, ήταν αργή επικίνδυνη, άσε που κόστιζε πολλά λεφτά, είπε ο
γεροαυτιας. Το ξέρεις ότι αν πηγαίναμε με το ταξί τον κάθε επιβάτη από την Πάτρα
στο Πύργο πιο φτηνά θα μας έβγαινε από ότι να τους πηγαίνουμε με τα τραίνο.
Ο γεράκος έκανε το δικηγόρο του διαβόλου. Η αλήθεια είναι
ότι ο ΟΣΕ είχε πολλά οικονομικά προβλήματα, για αυτό και έκλεισαν αρκετά
δρομολόγια. Ίσως να έφταιγε η κακοδιαχείριση ή η κρίση, δεν ξέρω. Εκείνη τη στιγμή
σκεφτικά πως για να σωθεί ο παλιός σιδηρόδρομος εκτός από δημιουργία ποδηλατοδρεζίνας
πρέπει να σκεφτώ και μια ολοκληρωμένη οικονομικά
βιώσιμη πρόταση.
Έκτοτε είχα πολλές αποτυχίες οι οποίες κόστιζαν αρκετά χρήματα
από ήδη φτωχό εισόδημα μου. Ξόδευα αρκετό χρόνο για να βρω μια λύση. Όμως κάθε φορά που αισθανόμουν απελπισμένος έπειτα από μια αποτυχημένη δοκιμή
έτοιμος να τα παρατήσω εμφανίζεται ο μάστορας με το χαμάλη σαν φαντάσματα του παρελθόντος
που με τσιγκλάνε για να συνεχίσω.
ΣΧΟΛΙΑ